Ik herinner me dat ik hier een paar jaar geleden niet helemaal overtuigd was van de kwaliteiten van “X/X”, de dubbele verzamelplaat van dit Turkse gezelschap. Sindsdien heb ik me wat verdiept in de vroegere platen van de heren en heb ik ze ook twee keer live bezig gezien en, beetje bij beetje, begin ik “het” te voelen. Deze “Derin Derin”, wat zoveel betekent als “diep, diep” is het eerste nieuwe werk dat we in bijna vijf jaar van de Turkse rebellenclub, die BaBa ZuLa is, te horen krijgen en eigenlijk is er niet zoveel nieuws onder de zon. Hun muziek blijft tegendraads, hoekig en ongewoon, met een mix van krautrock, psychedelica, folk en elektronica en de klanklandschappen, die ze creëren, worden wel plaat na plaat iets gelaagder. Het kwartet werkte recent ook samen met dub-producer Mad Professor en dus zit er op deze plaat ook heel wat dub in de lagen verscholen.

Bij momenten werkt dat nog wel behoorlijk disruptief en ik kan me voorstellen dat in het huidige Turkije van Erdogan een clubje als dit een beetje als “staatsgevaarlijk” beschouwd kan worden. Nochtans doen de heren, naar eigen zeggen, niet meteen aan politiek, maar bedrijven ze kunst. Dat hang naar kunstenaarschap, met daarbij inbegrepen, de drang om de grenzen tussen de muzikale genres te doorbreken, zit oprichter Osman Murat Ertel in de genen. Z’n vader en diens broers waren artiesten en hij groeide dus op in een milieu waar kunst permanent aanwezig wase zo is het niet meteen verwonderlijk, als je leest dat het instrumentale deel van de plaat, eigenlijk gegroeid is uit wat de band bijeenschreef, toen hun gevraagd werd muziek te maken voor een documentaire film over valken.Die stukken en stukjes werden verder uitgewerkt en aangevuld met nieuwe nummers, die Ertel voornamelijk zag ontstaan in eigen kring: zijn vrouw schreef mee aan “Haller Yollar” en een schommelmoment met z’n zoontje leverde “Salincaksin” op.

De titel van het bijzondere “PortPass” spreekt voor zich en heeft duidelijk een politieke achtergrond in het Turkije van vandaag en afsluiter “Transendance” behoeft ook niet veel uitleg, me dunkt. Alles samen krijg je hier 34 doorgaans fijne minuten muziek, met veel ruimte voor de elektrische oud en Turkse percussie, naast allerhande blieps en beats uit kleine doosjes. Als je dat percussie-aspect wat van dichterbij gaat bekijken en daarbij voor ogen houdt dat de overleden Can-drummer Jaki Liebezeit meermaals met BaBa Zula samenspeelde en zelfs de drumkit samenstelde waarop Ertel’s kinderen tekeer mochten gaan, dan heb je meteen een sluitende verklaring bij de hand voor de huidige klank van de band: wild, rebels en bij momenten schreeuwerig in de instrumentals . Wel blijf ik het wat jammer vinden dat de zang niet altijd even overtuigend klinkt, want voor het overige is dit een prima en intrigerende plaat, die de heren binnenkort komen voorstellen. Ik kan me niet voorstellen dat ik daar zal ontbreken, want, zo leerde mij het recente verleden, BaBa Zula moet je live meemaken!

(Dani Heyvaert)